ترس در اصل يه واكنش طبيعي و غريزي بدن به احساس خطر يا تهديده، يه احساس براي بقا و زنده ماندن. تو اين تعريف هيچ جايي واسه لذت و هيجان وجود نداره. پس چرا بعضيا اين قد ترس رو دوس دارن؟ اصلا چرا بعضيا از ديدن فيلم ترسناك لذت مي برن؟ اگه ترسيدن واقعا لذت داره، پس چرا بعضيا اصلا از ترسيدن لذت نمي برن؟

دليل اصلي همه اين  تفاوتا برمي گرده به فعل و انفعالات شيميايي مغز. يعني همه مغزها تو موقعيت هاي مهيج و ترسناك، يكسان عمل نمي كنن. اونايي كه تو موقعيت هاي مهيج، ترسناك و پرخطر لذت مي برن، ترشح دوپامين كمتري دارن. دوپامين در اصل همون ترمز مغز به حساب مياد كه در صورت ترشح ، باعث ميشه افراد محتاط تر عمل كنن.

علاوه بر اين اونايي كه بعد از ديدن يه فيلم ترسناك يا قرار گرفتن تو موقعيت هاي خطرناك اعتماد بنفسشون بالا ميره و سرشار از شور و شوق ميشن، از لحاظ شخصيتي هم افرادي حادثه جو و ريسك پذيرن. يعني جدا از پردازش هاي مغز، يه سري از افراد ذاتا محتاط تر ن. ولي قبول كنيم كه حتي همه اونايي هم كه عاشق ترس هستن، از قرار گرفتن تو موقعيت واقعي خطر يا ترس خيلي لذت نمي برن. مثلا هيچكي از اين كه تو يه شب تاريك و خلوت مورد تعقيب قرار بگيره ،حس خوبي نداره و لذت نمي بره!!! ولي همونا از ديدن يه فيلم ترسناك تو يه شب طوفاني و پر التهاب احساس لذت و سرگرمي مي كنن!!! خب الان چي شد بالاخره آدما ترس رو دوست دارن يا ندارن؟

موضوع از اين قراره كه ترس واقعي با يه شوك رواني خاص همراهه كه بعد از پردازش مغز؛ تغييرات فيزيولوژيكي در بدن ايجاد مي كنه مثل ضربان شديد قلب، نفس هاي سريع، عرق سرد، دلشوره و اضطراب و ... . در اين شرايط مغز متفكر و مغز عاطفي با هم توافق دارن كه در موقعيت خطرناكي قرار دارين و بايد يه واكنشي مثل مبارزه، توقف، فرار و... از خودتون نشان بدين.

ولي وقتي ما تو يه محيط امن مثل اتاق فرار، در موقعيت ترسناكي قرار مي گيريم همه چيز فرق مي كنه، مغز مي دونه موضوع از چه خبره و ترس هاي ايجاد شده باعث سرخوشي لذت ميشه. يعني مغز متفكر در اين موقعيت بازخوردي كه به مغز عاطفي ميده باعث ميشه تا به سرعت حالت برانگيختگي به حس ترس همراه با هيجان يا لذت تبديل بشه. پس براي افرادي كه ذاتا خطر پذيرن، ترسي كه در موقعيت امن تجربه مي كنن همراه با لذت و سرگرميه.چون در هنگام تجربه اين نوع ترس ترشح آدرنالين، دوپامين و اندورفين منجر به حس لذت و سرخوشي ميشه.

 براي تجربه چنين ترسايي ميتونين به اتاق فرار ترسناك تو مجموعه اتاق فرار انيگما اعتماد كنين. چون در اين مجموعه ها ترس با تحريك يكي از حواس مثل حس شنوايي، بويايي و بينايي القا ميشه و افراد با شنيدن صداها يا بوهاي وحشت آور و ... ترسي لذت بخش رو تجربه مي كنن.

با توجه به اين كه امكان داره از موضوعاتي مختلفي لذت ببرن؛ مجموعه انيگما اتاق هاي مختلفي داره كه هر كدوم بر اساس يه نوع ترس خاص طراحي شده. مثلا اتاق جنگ انيگما پر از ماجراجويي و لحظات دلهره آوره، در صورتي كه در اتاق رواني ترس از يه قاتل رواني رو تجربه مي كنين.

ترس هاي ناشناخته و مرموز ترس هايي هستن كه ماهيتا از نظر ما عجيب و دست نيافتني به نظر ميان و به همين خاطر كنجكاوي در موردشون خيلي بيشتره. ترس هايي كه در اتاق هاي فرار تسخير يا كلبه وحشت تجربه مي كنين  از اين دست هستن.

به طور كلي احساس ترس باعث حواس پرتي از موضوعات ديگه هم ميشه كه در نوع خودش يه تجربه مثبت به حساب بياد، خصوصا كه وقتي اين حس رو تو جمع دوستان يا خانواده تجربه مي كنين، اين احساسات به صورت مسري بين افراد منتشر ميشه و اگه جايي باشين كه درك درستي از حس كنترل كردن هم داشته باشين، اين حس ترس خيلي زود به تعامل اجتماعي و انتشار احساسات مثبت و احساس صميميت تبديل ميشه.

از اونجا كه در اتاق هاي فرار مجموعه انيگما از ايمني خود اطمينان كامل دارين، حس ترس خيلي زود جاشو به لذت و سرگرمي ميده. تو اين اتاقا مغز درك مي كنه كه اين قضايا واقعي نيستن و با  تكيه به تواناييهاش، تهديد ها رو به يه فرصت براي احساس امنيت و لذت تبديل مي كنه.

در نهايت احساس تسكين بعد از ترس هم خودش يه لذت فوق العاده آرامش بخشي داره كه قابل وصف نيست. حس رضايت از  اين كه بالاخره از عهده ش براومدم، حس غرور به همراه افتخاري كه در پايان نصيب آدم موفق ميشه.

منبع: مجموعه اتاق فرار انيگما